Stilte in de storm

Er worden geen namen genoemd in het verhaal. We ontvingen dit persoonlijke verhaal van een collega op locatie.

Sinds ruim een half jaar beschouw ik mijzelf als een geluksvogel, want sinds die tijd werk ik op één van de mooiste locaties binnen Cosis. Ondanks alle problemen kom ik op de locatie vooral veel lieve mensen tegen. Vrolijke, drukke, ondeugende, grappige mensen. En, boven alles, mensen met bijzondere levens en bijzondere levensverhalen.

Mensen die een gezin hebben gehad met alle zorgen van dien, mensen die de oorlog hebben meegemaakt met alle verschrikkingen van dien, mensen die al jarenlang binnen de verstandelijk gehandicapten-sector leven en daar de meest wonderlijke verhalen over kunnen vertellen. Allemaal lieve mensen met een klein, kwetsbaar hartje van goud.

Plotseling veranderde dit kleine paradijselijke plekje in een hel 
Die hel heet corona. Op 17 december kwam de eerste positieve COVID-19 besmetting van één van de medewerkers. Maatregelen werden meteen getroffen. Maar het was al te laat.

De één na de ander werd ziek en positief bevonden. Ondanks alle goede zorgen en liefdevolle verpleging werden vijf bewoners, hoewel ze eerst milde klachten hadden, steeds zieker. Wat me opviel was dat ze zo moe waren. Te moe om te zitten, te moe om te eten en te drinken, te moe voor de toiletgang. Ze waren afwezig, stil, nauwelijks nog bij kennis, sliepen veel, dit ging niet goed. En toen sloeg het noodlot toe.

Op 28 december overleed de eerste bewoner na een klein opgestoken duimpje in de ochtend… En diezelfde avond werd een groepsgenoot met ernstige benauwdheidsklachten in het ziekenhuis opgenomen. De verslagenheid was groot. Maar geen tijd om hier bij stil te staan.

Blijven doorgaan
De rest was nog zo ziek, had zorg nodig. We moesten door. Dus opnieuw in schone pakken gehesen, zorg afstemmen, looproutes goed bepalen. En vooral doorgaan met waar dit team goed in is: het liefdevol verzorgen van onze mensen.

Ondertussen vielen ook steeds meer collega’s ziek uit. De één met mildere klachten, maar sommige toch ook echt zorgelijk ziek. Een nieuwe puzzel om de noodzakelijke zorg toch te kunnen blijven bieden. Gelukkig was daar hulp vanuit andere locaties in de vorm van betrokken collega’s en voelden we ons niet alleen.

En opnieuw werden we getroffen. Want op oudejaarsdag en de eerste dag van het nieuwe jaar overleden twee bewoners aan de gevolgen van corona. Binnen het tijdsbestek van 5 dagen werd de groep van acht bewoners teruggebracht tot vijf en vrezen we voor het leven van nog eens twee van onze mensen.

Dubbel gevoel
Het is inmiddels 6 januari. Driekoningen. Overal wenst men elkaar een gelukkig en mooi nieuwjaar. Overal zijn mensen hoopvol gestemd met het vaccin zo dichtbij. Dat moet ook en is goed. We hebben perspectief nodig. Maar het voelt ook dubbel. De wereld draait door terwijl zich hier zo’n drama heeft afgespeeld.

Het team buffelt ondertussen door. Loopt hier en daar op haar tandvlees. Fysiek, maar ook emotioneel. We zijn drie mensen kwijtgeraakt, het is nauwelijks te beseffen. De COVID-storm woedt voort en het enige dat het team kan doen is stug doorgaan met verzorgen, lief zijn, troost bieden, angst wegnemen. Want, o jee, wat heeft dit een impact!

Dus gaat het team door. Met zoveel liefde, toewijding en verbinding dat je daar alleen maar met zeer veel respect naar kunt kijken. Er is geen tijd om te huilen, geen tijd om stil te staan bij ons verlies, geen tijd voor reflectie. De zorg moet doorgaan. Wij vinden elkaar op een later moment wel.

Tot die tijd, en ondertussen, is het stil in ons hart en rouwen wij om het verlies van drie prachtige mensen. Het is stil zonder jullie...