Sociale inclusie begint al vroeg

Mijn eerste contact met mensen met een beperking was al in mijn vroege kinderjaren. Ik woonde in Drachten bij mijn ouders en mijn moeder was werkzaam op een woning waar meerdere mensen met een verstandelijke beperking wonen. Toen bestond er nog geen continu rooster en at ik regelmatig mijn lunch op de woning met de bewoners die thuis waren. De woning stond tussen ons huis en de basisschool. Na school speelde ik vaak met vriendjes op het schoolplein en dan kwamen we sommige bewoners ook tegen.

Voor mij waren het bekenden, ik kende ze bij naam en wist hoe ze zich gedroegen. Ik vond het niet eng. Bij mijn vriendjes was dat soms wel anders. Dan waren we aan het voetballen en kwam een mannelijke bewoner langs fietsen, hij deed altijd alsof hij aan het schakelen was en deed het geluid van een motor na. Ik werd boos op mijn leeftijdsgenoten wanneer ze hem nadeden of nariepen. Thuis vertelde mijn moeder dan dat niet iedereen begrijpt dat het niet eng is als mensen een handicap hebben. Ik vond het maar vreemd. 

Het heeft mij geïnspireerd om mijn dochters al vroeg uit te leggen wat voor werk ik doe en waarom het belangrijk is dat wij doen wat we doen, voor mensen met een beperking. We hebben het er thuis wel eens over met onze oudste dochter (5). Ze begrijpt het natuurlijk niet helemaal, maar vind het daardoor absoluut niet eng. Het is geen taboe en dat wil ik ook niet.

Het levert wel eens ongemakkelijke situaties op. We stonden bijvoorbeeld een keer bij de supermarkt in de rij en voor ons stond een moeder met haar dochter, zij had het Syndroom van Down. Mijn dochter zegt vervolgens hardop: ''Kijk pap, zij heeft een handicap. Maar dat is niet erg he!'' Dat heb ik liever dan dat mijn kinderen niet begrijpen wat het is. We moeten niet weg kijken, want sociale inclusie begint wat mij betreft daar al.