Is geraakt worden erg?

Marit, ervaringsdeskundige bij Cosis, vertelt:

''Eén van de meest gestelde vragen tijdens een kennismaking is: 'wat doe je voor werk?' Wanneer ik deze vraag beantwoord met: 'Ik werk als ervaringsdeskundige binnen de geestelijke gezondheidszorg', krijg ik met enige regelmaat vragende blikken.

Is het heftig werk? Het eerlijke antwoord is, ja, maar ook nee. In veel situaties kan ik met een afstandje tot mijn ervaring naar een situatie kijken. Soms is het heftig en word ik geraakt. Soms zijn er momenten die mij raken, omdat ik mens ben of omdat ik vanuit mijn eigen ervaring de pijn herken. Maar is het erg om geraakt te worden?

Een voorbeeld uit de praktijk
Het raakt me als ik bij hem langs ga, terwijl we een wandeling maken vertelt hij over hoe hij liever dood wil dan leven. Met niet zoveel woorden maakt hij duidelijk in welke fuik hij terecht gekomen is, geen licht aan het eind van de tunnel. Even lopen we in stilte naast elkaar.

Ik vraag me af of hij zou weten dat ik deze uitzichtloosheid ken. Ik probeer de opkomende tranen weg te slikken en voel de brok in mijn keel groter worden. Ik haal adem, open mijn mond, maar weet eigenlijk niet goed wat te zeggen. Even wisselen we kort van blik.

Met tranen in mijn ogen zeg ik: 'Ik vind het moeilijk dat je je zo voelt'. 'Je weet hoe het voelt he?' vraagt hij. Ik
knik. In stilte liepen we verder.

Een week lang heb ik getwijfeld, was ik niet te kwetsbaar? Had ik niet meer vragen moeten stellen? Heb ik wel genoeg afstand van mijn ervaring als ik daar met tranen in mijn ogen sta? Ik heb het hem zelfs nog gevraagd: 'Hoe vond je het dat ik zo reageerde?' Zijn antwoord was: 'Het maakt je mens, ik vond het niet erg.'

En ik denk dat zijn woorden kloppen, het maakt me mens dat ik af en toe geraakt word, ervaringsdeskundige of niet. En nu ik er wat langer over door denk, denk ik alleen maar; ik zou het spannender vinden als ik in mijn werk niet meer geraakt wordt, want zie ik de ander dan nog echt?''