Ik (her)ken jou niet

We werken bij Cosis binnen een grote organisatie. Groot is natuurlijk relatief, maar we zijn inmiddels zo gegroeid dat het niet meer mogelijk is om alle collega's te kennen. Het écht kennen van collega's beperkt zich vaak tot de afdeling en de locatie(s) waar je werkt.

'Hebben we elkaar al eerder ontmoet? Ik zal me in elk geval even voorstellen', 'Help me even, wie ben jij ook alweer?' of aan te telefoon 'Sorry, met wie?'.

We kennen elkaars naam, want we mailen met elkaar. Gezichten bij namen voegen is vaak al een stapje verder merk ik. En wanneer je denkt het een beetje onder de knie te hebben, verandert een collega zijn of haar kapsel of gaat voor een nieuwe bril. Heel eerlijk, dan ga je soms toch even twijfelen wie je voor je hebt.

Vragenvuurtje
Hoe je het allemaal gaat onthouden is dan best een opgave. Maar dan denk ik vrij eenvoudig: ''Laten we de kunst afkijken bij onze cliënten. Zij zijn daar vaak heel goed in.''

Wanneer je ergens nieuw binnenkomt, kun je een heel vragenvuur verwachten van cliënten: 'Hoe heet je?', 'Waar woon je?', 'Wanneer ben je jarig?', 'Heb je huisdieren?' en 'Welke auto is van jou?'

Zulke en zoveel vragen stel je niet zo snel aan een collega, maar nét iets meer weten maakt wel dat iemand beter in je geheugen blijft zitten en je een volgende keer gemakkelijker een naam of in elk geval de functie van diegene kunt oplepelen.

Zo voorkom je hopelijk dat je een collega voor de tweede of derde keer een hand geeft, want dat is toch wel een piepklein beetje gênant…