Het ongemak zit in de mensen zónder beperking

Op het podium staan twee bezwete figuren hun uiterste best te doen om de zaal met ongeveer dertig kinderen te vermaken. Ik kijk door het raam en zie mijn dochters springen en dansen en samen met hun vriendjes genieten van de show. De figuren, passend bij de campingketen, zoeken interactie met hun jonge publiek maar dat lukt nog niet echt. Opeens draaien veel kinderen zich om naar achteren en klinkt er een enthousiaste reactie op een vraag vanaf het podium. Het is een van de twee broers met een verstandelijke beperking, een stuk ouder dan de meeste kinderen maar net zo enthousiast. Sommige kinderen schrikken ervan, anderen moeten erom lachen. In de onbezonnenheid van die jonge kinderen kan ik mij dat ook voorstellen. Het geeft niet.

Ik kom al jaren op dezelfde camping en zo deze jongens ook. En in al die jaren heb ik één bijzondere gelijkenis waargenomen, namelijk dat het ongemak altijd zit in de mensen, of eigenlijk vooral ouders.., zonder beperking. Deze broers hebben de tijd van hun leven; of het nou de voorstelling voor kinderen is of een voetbaltoernooi voor volwassenen, zij zijn een vaste waarde. Zij denken niet in beperkingen en laten zich dat gelukkig ook niet aanpraten door anderen.

Deze manier van inclusie moeten we met elkaar omarmen. Kijk maar eens in landen om ons heen hoe het ook anders kan. Of naar onze eigen geschiedenis waar we mensen die afweken van het beoogde ‘normaal’ probeerden weg te houden van de maatschappij. Ga het gesprek aan, het zorgt voor ontwikkeling van onze kinderen en het maatschappelijke begrip voor iedereen die anders dan de maatstaf is. Die vrijheid moeten we met elkaar bewaken!