De nieuwe werkelijkheid

Het is inmiddels een kleine maand geleden dat we als gevolg van het coronavirus in de zogenaamde 'intelligente' lockdown zijn terecht gekomen. Handen wassen. Alleen naar buiten als het echt nodig is. Anderhalve meter afstand nemen tot de ander. Met alleen je eigen gezin of maximaal drie mensen buiten.

Allemaal zaken die helpend moesten zijn om de Nederlandse variant op totale lockdown zoals die elders in Europa gold, te doen slagen. Na een aantal opstartproblemen in het eerste weekeinde, lijkt iedereen zich zo langzamerhand aan de nieuwe werkelijkheid te hebben over gegeven. 

Het betekende ook een nieuwe werkelijkheid voor ouders met schoolgaande kinderen. Deze nieuwe werkelijkheid houdt in dat de meeste van ónze ouders, net als al die andere ouders in Nederland, hun kind opeens thuis hadden.

Ondersteunen vanuit Cosis
Waar de ene ouder dit met een zeker lichtheid en vanzelfsprekendheid op zich nam, merkten we ook dat er ouders zijn waar we best veel van vroegen en nog steeds van vragen. De uitdaging vanaf dag één was hoe wij als Cosis een bijdrage kunnen leveren in de verdere ontwikkeling van de kinderen en hoe we ouders daarbij kunnen ondersteunen.

De nieuwe werkelijkheid heeft hele mooie voorbeelden opgeleverd hoe we dat met elkaar doen. Er wordt per kind materiaal ontwikkelt en aangereikt aan ouders om daar thuis mee aan de slag te gaan. Daarnaast wordt er ook veel en intensief met ouders contact gezocht.

Er wordt gebeld en gemaild maar ook het beeldbellen blijkt een fantastisch middel te zijn om zowel ouders als het kind in de eigen omgeving te zien en te spreken.

Voor sommige ouders zijn dit belangrijke momenten waarin ze hun verhaal kwijt kunnen en soms ook de frustratie kunnen uiten. Een luisterend oor van iemand die er even helemaal voor je is kan net dat beetje energie geven om 'gewoon' weer door te gaan.

Ik zie logopedisten op afstand, maar in beeld, individuele behandeling geven. Ook komen vlogs voorbij van medewerkers die de kinderen elke dag stimuleren hun thuis aangeleverde opdrachten en werkjes uit te voeren. Of fysiotherapeuten die oefeningen live voordoen.

Ouders krijgen op allerlei manieren handreikingen aangeboden in de vorm van werkboeken en filmpjes ter ondersteuning. Op sommige plekken is een muziekkanaal gestart waar ouders en kinderen samen elke dag een aantal nieuwe liedjes met elkaar leren. Of waarin de methodiek heel bewust een plek krijgt.

Samen
Voor mij betekent het dat we deze periode moeten accepteren zoals die is en dat we moeten leren leven met een vorm van onzekerheid die voorlopig niet zal verdwijnen.

Ik hoop dat we op korte termijn weer terug kunnen naar de werkelijkheid van elkaar weer ontmoeten en elkaar weer spreken en weer live in contact kunnen komen met de kinderen en hun ouders. Dat we daar misschien nog andere, intelligentere, manieren voor moeten bedenken hoe we dat dan gaan doen lijkt onoverkomelijk.

Laten we dit samen voor elkaar krijgen.