Marlow de Kleine (39) uit Emmen verruilde journalistiek voor zorg

Van de journalistieke pen naar de zorg. Marlow de Kleine (39) uit Emmen waagde zich vorig jaar aan die overstap. Hoe kijkt hij nu terug op zijn carrièreswitch?

Goedemorgen Marlow, om maar gelijk met de deur in huis te vallen: hoe is jouw eerste half jaar in de zorg bevallen?

,,Ik had geen betere keuze kunnen maken.”

Kan je uitleggen wat je precies doet?

,,Ik ben leerling-werknemer bij zorgorganisatie Cosis. Naast één dag per week naar school, het Drenthe College in Emmen, doe ik drie dagen werkervaring op bij woonlocatie Waringin in Zuidwolde. Daar wonen ruim zestig cliënten, inclusief dagbesteding. Ik werk met mensen met een verstandelijke beperking. Die hebben dat vanaf hun geboorte of ze hebben bijvoorbeeld een hersenbloeding gehad en kunnen daardoor niet meer meekomen in de samenleving.

Een jaar lang ben ik op die locatie werkzaam. Na 1 september ga ik naar de volgende van in totaal drie locaties. Ik doe de richting specifieke doelgroepen, dus moet je daarmee ook in aanraking komen. Dat is allemaal heel breed. Zoals werken met kleuters met bijvoorbeeld een ontwikkelingsachterstand of verstandelijke beperking. Of jongeren verder helpen op weg naar zelfstandigheid, wat mij ontzettend leuk lijkt.”

Wanneer spookte een carrièreswitch voor het eerst door je hoofd?

,,Ik was er al lang over aan het nadenken. Nadat ik journalistiek in Zwolle had gestudeerd lagen de banen in 2010 niet voor het oprapen. Ik heb vervolgens gefreelancet, onder meer bij Dagblad van het Noorden, de Emmer Courant en RTV Drenthe, maar toen kreeg ik een aanbod om bij een transportverzekeraar in Hoogeveen als communicatieadviseur aan de slag te gaan. Dat was niet zo’n goede match. Gaandeweg had ik steeds meer het gevoel dat ik niet meer voor mensen aan het werk was.”

Wat voelde je dan precies?

,,Dat ik aan het einde van de dag niet iemand blij had kunnen maken en dat vond ik heel vervelend. Dus ik ben mij gaan oriënteren op de mogelijkheden. Arbeidstest afgelegd bij het UWV en erachter proberen te komen of wat ik voor ogen had, ook echt bij mij paste. Na wat speeddates bij Cosis heb ik gesolliciteerd en ben ik aangenomen. Die voldoening, voor mij het allerbelangrijkste, is nu aan het einde van de dag veel groter.”

Zat de zorg er bij jou altijd al in?

,,Op mijn zeventiende deed ik een beroepstest en daaruit bleek dat ik werk moest zoeken met een sociale achtergrond. Dan is dit uiteindelijk de juiste keuze geweest.”

Journalistiek is jou met de paplepel ingegoten. Was het lastig om die passie vaarwel te zeggen?

,,Nou, het was wel met pijn in het hart. Zeker de overstap van journalistiek naar communicatie was al een lastige, maar die deed ik uit financieel oogpunt. Op die manier ging afbetalen van mijn studieschuld een stuk sneller. Mijn vader is journalist en de appel is natuurlijk niet ver van de boom gevallen. Journalistiek, en dan met name radio, intrigeerde mij altijd al. Ik wilde heel graag dj worden bij RTV Drenthe of 3FM. Dat is niet gelukt.

Schrijvende pers was mijn tweede keuze. Verhalen schrijven, mensen interviewen en leren kennen. Bij de Emmer Courant staat de deur overigens nog op een kier. Ik heb lange tijd de rubriek ‘Het Portret’ gedaan en ik mag daar, als ik tijd heb, nog voor schrijven. Mis ik het? Zeker. Wie weet kan ik in de toekomst qua schrijven bij Cosis nog iets doen. Ze brengen een eigen magazine uit.”

Noem eens een overeenkomst tussen communicatie/journalistiek en de zorg

,,Met cliënten moet je heel duidelijk communiceren. In het begin dacht ik dat ik veel te moeilijke zinnen gebruikte. Dat merkte ik als cliënten het niet snapten of afhaakten. Dus houd het simpel, direct en niet te moeilijk doen. De boodschap helder verpakken.”

Andere passies van jou zijn filosofie en muziek. Zo ben je betrokken bij het opstarten van een nieuw poppodium in Emmen en stond je vorig jaar aan de basis van het Filosofiecafé Emmen. Kan je dat laatste goed combineren met je huidige baan?

,,Dat is inderdaad wel pittig. Gelukkig helpen we binnen het bestuur van het filosofiecafé elkaar en voordat ik bij Cosis begon had ik daar al veel voorbereid. Niet alles rust op mijn schouders. Alles staat inmiddels, alleen ligt het café vanwege corona stil. In januari zouden we Denker des Vaderlands Daan Roovers te gast hebben en komende vrijdag twitterfilosoof Sanne ten Wolde. Dat valt allemaal in het water. We hopen nu in oktober te kunnen starten.”

Hoe zie je jezelf over tien jaar in de zorg? Wat doe je dan?

,,Ik heb altijd gezegd dat ik niet superveel ambitie heb. Hoefde nooit een heel invloedrijke grafisch vormgever of eindredacteur te worden. Wat ik na die eerste zes maanden bij Cosis nu merk, is dat ik op de juiste plek zit en op dat vlak de wereld openligt. Wellicht kan ik doorgroeien op een bepaald gebied.

Werk doen op ambulant gebied is mijn grootste wens. Mensen helpen die tegen problemen aanlopen, zoals met bankzaken of andere praktische dingen, en daarin oplossingen bieden. Met cliënten werken van punt a naar punt b. Die ontwikkeling zien, dat vind ik het allerleukste. Als ik over tien jaar ambulant begeleider kan zijn, dan heb ik mijn doel bereikt.”

Stel, iemand twijfelt over een switch naar de zorg zoals jij deed. Heb je tips?

,,Ga vrijwilligerswerk doen. Ruik en proef aan het werk. Je zit nergens aan vast, maar merkt wel of het wat voor je is of niet. Plus dat je ervaring opdoet en je het op je cv kunt zetten. Dat werkt in je voordeel bij solliciteren. Het heeft mij wel een boost gegeven. En de zorg staat vooral het laatste jaar weer erg in de belangstelling. Er is plek voor nieuwe mensen.”

Bron: DVHN Wouter Bessels